Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε περισσότερους από 3000 ασθενείς σε 56 νοσοκομεία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας έδειξε ότι οι ασθενείς που νοσηλεύονται και τρώνε λιγότερο από το ένα τέταρτο των τροφίμων που τους προσφέρονται ή οι ασθενείς που είναι ήδη υποσιτισμένοι είναι πιθανότερο να πεθάνουν μέσα σε 30 ημέρες από την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο.
Η μελέτη πιστεύεται ότι είναι η πρώτη που αποδεικνύει ότι η ανεπαρκής πρόσληψη τροφής συσχετίζεται στατιστικά με σημαντικά υψηλά ποσοστά κινδύνου πρόκλησης θανάτου σε ασθενείς που νοσηλεύονται ανεξάρτητα από την ηλικία τους, τη διατροφική τους κατάσταση, τον τύπο και τη σοβαρότητα της νόσου.
Πώς ορίζεται ο υποσιτισμός;
Ως υποσιτισμός ορίστηκε ο ΔΜΣ με μικρότερο από 18,5 σε συνδυασμό με ένα διεθνές εργαλείο αξιολόγησης της θρέψης.
Βρέθηκε πως ένας στους τρεις υποσιτισμένους ασθενείς κατανάλωναν λιγότερο από το 25 τοις εκατό των προσφερόμενων σε αυτόν τροφίμων, και ότι οι υποσιτισμένοι ασθενείς είχαν 1,5 φορά περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν στο νοσοκομείο εντός 30 ημερών από την εισαγωγή τους, συγκριτικά με εκείνους με καλή θρέψη.
Η μελέτη εξέτασε την έκβαση της νοσηλείας εντός 90 ημερών. Ο παράγοντας κινδύνου για πρόκληση θανάτου είχε αυξηθεί κατά τέσσερις φορές για τους υποσιτιζόμενους ασθενείς. Η μελέτη επίσης διαπίστωσε ότι ένας στους πέντε ασθενείς κατατάσσεται στην κατηγορία αυτών με καλή κατάσταση θρέψης, παρόλο που έτρωγε λιγότερο από το 25 τοις εκατό των τροφίμων που προσφερόταν από το νοσοκομείο. Ακόμη και αυτοί οι ασθενείς με καλή κατάσταση θρέψης με ανεπαρκή όμως διατροφική πρόσληψη κατά τη διάρκεια της ασθένειας τους και για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να φτάσουν σε υποσιτισμό, να αυξήσουν τον κίνδυνο λοίμωξης, τη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο και την πιθανότητα θανάτου.
Παράγοντες που επηρεάζουν την όρεξη
Η όρεξη των ασθενών θα μπορούσε να έχει επηρεαστεί από διάφορους παράγοντες, όπως:
- τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη νόσο / την κατάστασή τους
- τη θεραπεία τους
- το περιβάλλον του νοσοκομείου
- την όχι και τόσο «ελκυστική» γεύση ή/και εμφάνισή των τροφίμων του νοσοκομείου
- και τα ωράρια των γευμάτων (δηλαδή το ότι τα γεύματα πραγματοποιούνται σε ώρες που οι ασθενείς ενδεχομένως να μην έχουν συνηθίσει, δηλαδή να είναι πάρα πολύ νωρίς ή πολύ αργά για αυτούς ή κατά την διάρκεια του επισκεπτηρίου).
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα καταναλισκόμενα από τους ασθενείς τρόφιμα θα πρέπει να καταγράφονται μετά από κάθε γεύμα και σε ασθενείς που καταναλώνουν λιγότερο από το ένα τέταρτο των τροφίμων που τους προσφέρονται θα πρέπει να παρέχεται διατροφική παρέμβαση και αξιολόγηση της θρέψης τους.
Επίσης, παρόλο που οι περισσότεροι υποσιτισμένοι ασθενείς ήταν ηλικίας 65 ετών και άνω, η ανεπαρκής πρόσληψη τροφής ήταν κοινή σε όλες τις ηλικίες.
Αυτό που πρέπει ακόμα να τονιστεί, είναι ότι οι υποσιτισμένοι ασθενείς παραμένουν 50 τοις εκατό περισσότερο χρόνο στο νοσοκομείο σε σύγκριση με ασθενείς με καλή θρέψη, αυξάνοντας σημαντικά το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης.
Από αυτή τη μελέτη διαπιστώθηκε ότι 21 από τα 56 συμμετέχοντα νοσοκομεία δεν εξετάζουν τους ασθενείς για υποσιτισμό.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η καταγραφή όλων των προσλαμβανόμενων τροφίμων μετά από κάθε γεύμα εντός νοσοκομείου είναι απαραίτητη, ότι η διατροφική παρέμβαση θα πρέπει να προσφέρεται σε ασθενείς που καταναλώνουν λιγότερο από το ένα τέταρτο των τροφίμων που τους παρέχεται και να μείνει στο μυαλό όλων ότι η διατροφική παρέμβαση είναι ουσιώδεις και να μην υπάρχει ούτε μια θερμίδα χαμένη.
